Αντί σχολίου (για το «Ουφ…»)

5 Ιουλίου, 2007 in Εγώ

O artech (που έχει ένα απ’τα καλύτερα ελληνικά blogs κι ας λέει όχι :P) δεν το ‘πιασε το νόημα του Ουφ…

Ξεκίνησα να του απαντάω με σχόλιο αλλά καλύτερα ολόκληρη δημοσίευση, για να μη λέω τα ίδια και τα ίδια συνεχώς.

Τολοιπόν:

(ΘΑ) Το κάνω πολλές φορές αυτό (το να γράφω πράγματα που τα καταλαβαίνω μόνο εγώ). Είναι κι ένας αποδοτικότατος τρόπος αυτοψυχοθεραπείας. Και την χρειάζομαι! 😛

Η κατάσταση έχει ως εξής: Πέρυσι έδωσα Πανελλήνιες και δεν πέρασα εκεί που ήθελα. Δεν είχα ετοιμαστεί για κάτι τέτοιο κι έτσι έπρεπε ή να πάω σε κάποια σχολή που δεν ήθελα ή να ξαναδώσω. Τελικά ξανάδωσα. Όλη τη χρονιά το πάλευα να κάνω τα χαρτιά μου για την Αγγλία. Λίγο το ότι είμαι μεγάλος procrastinator (=αυτός που χρονοτριβεί ή κωλυσιεργεί ή κωλοβαράει ή τεμπελιάζει, γενικά αυτός που αναβάλει τα πάντα μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, εγώ δηλαδή, αλλά το βρίσκω πιο «κομψό» και ταυτόχρονα πιο «πομπώδες» να χρησιμοποιώ την αγγλική λέξη, πωπω παρένθεση, το γάμησα). Λοιπόν, έλεγα ότι λίγο η αναβλητικότητα, λίγο κάποια προσωπικά προβλήματα, λίγο ένας βλάκας ανεύθυνος που μου έδωσε λάθος πληροφορίες (μάλιστα υποτίθεται ότι είναι η δουλειά του εδώ στην Κέρκυρα αυτό) με έφεραν σε άσχημη θέση: Τέλη Ιουλίου και ακόμη δεν είχα εξασφαλισμένη θέση. Νωρίτερα είχαν έρθει και τα «άσχημα» αποτελέσματα των εξετάσεων, που δεν έπιασα τα 16000 μόρια που ήθελα, και ήδη είχα αρχίσει να σκέφτομαι σε τι συνεργείο προτιμώ να δουλέψω. (Για την ιστορία και μόνο θα προτιμούσα συνεργείο μηχανών και όχι αυτοκινήτων)

Όλα αυτά βέβαια τα «κουβαλούσε» τόσο καιρό και η κοπέλα μου, που είχε και τα δικά της. Είμαι και ο τύπος που αν αντιληφθεί ότι «βαραίνει» κάποιον νιώθει 100 φορές χειρότερα, άρα φαντάζεστε τι έπαιζε.

Ανησυχούσα λοιπόν μήπως δε με δεχτεί κανείς, πουθενά και ποτέ. Η ανησυχία αυτή έλαβε τέλος όταν με δέχτηκε το Brunel, για Foundations of IT. Όλα ωραία μέχρι εδώ, σωστά;

Αμ δε! Η ανησυχία μου τώρα είναι μήπως δεν πρέπει να πάω εκεί αλλά κάπου αλλού, μήπως βιάζομαι, μήπως, μήπως, μήπως. (Παραπάνω σας το ‘λεγα ότι χρειάζομαι ψυχοθεραπεία, δε με πιστεύατε)

Αυτός ήταν και ο λόγος της δημοσίευσης, το ότι μερικές φορές καταλήγουμε να ανησυχούμε ακόμη κι όταν όλα κυλούν σωστά και μέσα στους αρχικούς μας σχεδιασμούς.

Ηθικό Δίδαγμα: Procrastination damages your sex life! 😛

(Πάντα ήθελα να το κάνω αυτό, να βγάλω μια μαλακία συμπέρασμα μετά από ένα «πόνημά» μου. :D)