Όξω πούστη απ’την παράγκα (ή «Οι 200 της μπλογκόσφαιρας»)…

21 Απριλίου, 2007 in Κόσμος

Άλλο ένα post αφιερωμένο στην ανίκητη Αμαλία…

Την τελευταία της δημοσίευση έχουν σχολιάσει περίπου 200 άνθρωποι. Μεταξύ των οποίων οι κ. (?) Γ.Παπανδρέου και Δ. Αβραμόπουλος (τα ονόματα αναφέρονται με σειρά…σχολιασμού, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων!).

Όση θλίψη, συγκίνηση, συμπάθεια αλλά και ελπίδα με γέμισαν τα γραπτά της Αμαλίας, άλλη τόση οργή, απέχθεια και μίσος μου προκάλεσαν τα σχόλια των δύο παραπάνω «πολιτικών» (σε εισαγωγικά, γιατί η πολιτική ντρέπεται που τους έχει δώσει την ιδιότητά της). Πόσο θρασσύτατοι και υποκριτές!

Πόσο «ξύλινοι» επίσης! Έφυγαν από τη βουλή και επισκέφθηκαν ένα ξένο σπιτικό (το blog της Αμαλίας), αλλά τις πολιτικές τους παπαριές τις πήραν μαζί τους. Όπως και την πολιτική τους ψευτιά! Τα διάβασα 2-3 φορές τα σχόλιά τους, μήπως και υπάρχει κάτι που μου ξέφυγε, μήπως τους έκρινα βεβιασμένα, μήπως δεν ήμουν αντικειμενικός. Αλλά εις μάτην! Σα να μιλάνε σε συνέδρειο του κόμματός τους, σα σε προεκλογική εκστρατεία, σα σε συγκέντρωση των…αχαρακτήριστων οπαδών τους.

Ο κ.Αβραμόπουλος εξέφρασε τη λύπη του. Ξέρετε γιατί λυπάται περισσότερο; Όχι για την Αμαλία, αλλά για το ότι τον πρόλαβε ο «ηγέτης» της αξιωματικής αντιπολίτευσης και σχολίασε πρώτος. Το ίδιο φυσικά θα συνέβαινε ακόμη κι αν οι ρόλοι ήταν αντιστραμένοι, αν πρώτος σχολίαζε ο κ.Αβραμόπουλος.

Πήγα να γράψω «Εδώ δεν είναι βουλή, είναι μπλογκόσφαιρα!». Αλλά το ξανασκέφτηκα: όλοι οι «μεγάλοι» (τρομάρα και ντροπή τους) bloggers απουσιάζουν. Όλοι έσουν μια άλφα δύναμη, εξουσία, αρμοδιότητα και είναι ταυτόχρονα bloggers, είναι απώντες. Όμως το ξανασκέφτηκα και δεύτερη φορά και τελικά νιώθω περήφανος για την μπλογκόσφαιρά μας. Γιατί, παρόλο που οι «μεγάλοι» απουσιάζουν, υπάρχουν άλλοι 200 περίπου, με blogs που δεν βγαίνουν πρώτα ούτε στο rank της Alexa, ούτε στου Sync, ούτε στου Technocrati, ούτε σε καμία άλλη λίστα, που σχολίασαν. Που έδειξαν ότι, άσχετα αν τα blogs τους έχουν υψηλούς αριθμούς ή τρομερό ενδιαφέρον, είναι άνθρωποι.

Η ιστορία της Αμαλίας βέβαια βγάζει πολύ ζουμί, πέρα από το, αυταπόδεικτο, της απίστευτης δύναμής της. Δείχνει ότι τα blogs μπορεί να είναι βαρετά, μπορεί να είναι «κακή δημοσιογραφία», μπορεί, μπορεί, μπορεί. Αλλά είναι και ένα δυνατότατο όπλο! Θα μπορούσε η Αμαλία να μιλήσει αν δεν υπήρχαν blogs; Ποιά εφημερίδα ή περιοδικό ή κανάλι ή ραδιόφωνο θα της αφιέρωνε τόσο χρόνο/χώρο; Αν δεν υπήρχαν blogs θα μαθαίναμε ποτέ την ιστορία της;

Είμαι 18 ετών και νομίζω είναι πολύ νωρίς για να χαλάω τη ζαχαρένια μου λόγω του κάθε απίστευτου τύπου. Γι’αυτό θα κλείσω αισιόδοξα. Μ’ένα ακόμη τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ στην Αμαλία, μ’ένα εύγε στις 200 υπάρξεις που έδειξαν ότι είναι άνθρωποι, και με τη διαπίστωση ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν την Αμαλία και όσους σχολίασαν, πάντα θα υπάρχει ελπίδα…